En dan loopt alles net even anders

Ik zegde mijn goede baan op, ik gaf zelfs mijn recht op WW op, want ik koos vol vertrouwen voor een nieuwe weg. Ik wilde mijn eigen koers varen op eigen kracht.

Mijn website en de praktijkruimte zijn net af en nu zou het tijd zijn om klanten te werven, de open dagen stonden in de planning, workshops… Ik had zin om in de lente mijn coachpraktijk te laten bloeien!

En toen was er corona.

‘Prima, dan voorlopig geen open dagen’, een ondernemer laat zich niet kennen. ´Kom op, gewoon doorpakken.’ Ik schoot een paar dagen in mijn wilskracht, wat en hoe moet en ga ik dit nu aanpakken? Mijn hoofd gaat hard aan het werk en tegelijkertijd vergaat de zin en energie me een beetje. ‘Zucht, en nu?’ Ik voel me onrustig. Gelukkig heb ik zelf ook de nodige coaching gehad en kan ik mijzelf intussen aardig coachen. Altijd weer terug naar dat verdomde gevoel. Voelt iets niet ok, dan mag ik juist gaan voelen. Dit blijft een uitdagende opgave, nog steeds is er altijd weer die natuurlijke neiging om van elk gevoel van ongemak (en ik vind behoorlijk wat gevoelens/emoties ongemakkelijk!) weg te bewegen.

De eerste ´coronadagen´ vrat ik het nieuws. Ik werd er weemoedig en droevig van en tegelijkertijd was er ook een merkwaardig sensationeel gevoel en de hoop dat de wereld gaat veranderen, zichzelf aan het helen is. Soms wilde ik heel hard roepen naar iedereen hoe goed dit volgens mij wel niet voor de aarde gaat zijn. Maar ja, dat voelde dan ook weer wat ongepast. Wat ik bijvoorbeeld wel deed was mooie teksten kopiëren op social media waarin bescheiden werd gesproken over de positieve kanten van deze corona crisis. Zo kon ik toch een bescheiden positief geluid de wereld in brengen.

Maar door het nieuws en de hele social media echt even te laten voor wat het was ging ik in mezelf voelen. Ik sta in mijn praktijkruimte en voel onrust en verwarring. Ik kijk naar de natuur, ik hoor de stilte en langzaam wordt het stiller in mij. De zon schijnt, ik zie vogels fluiten, onze poezen flirten met de katers uit de buurt en ik voel weer waarom ik deze keuze heb gemaakt. Terug naar de essentie, vrijheid en liefde, ´ik moet helemaal niets en ik hoef niets te bewijzen´. Ik ben gezond, ik heb een dak boven mijn hoofd, er is eten en ik heb liefde. Wat een rijkdom allemaal. Maar ik bedoel, for real, wat een rijkdom!

Zonder iets te moeten van mezelf stel ik nu de vraag wat ik kan en wil in deze nieuwe situatie. Wat voelt voor mij goed en zinvol. Er is meer tijd om wezenlijk contact te maken met familie, vrienden en de buurt. Er is meer fysieke afstand, maar ik voel meer verbinding. Ik heb me opgegeven als vrijwilliger bij de HartenBrigade, een lokale organisatie waar ze mooie dingen doen voor kwetsbare mensen. Vandaag heb ik kaarten geschreven voor ouderen uit de buurt die extra aandacht en warmte kunnen gebruiken nu ze geen bezoek meer mogen ontvangen. En zo kijk ik met nieuw vertrouwen naar wat de toekomst gaat brengen, er ontstaat inspiratie en er borrelen nieuwe ideeën.

Het is evident dat deze crisis verandering teweegbrengt op allerlei vlakken. Ik ben benieuwd naar persoonlijke verhalen. Hoe ga je hier mee om? Wat betekent het voor jou persoonlijk, waar heb je behoefte aan? Juist in deze tijd is het een enorme uitdaging om niet terug te vallen in oude patronen en angsten. Juist nu komen essentiële levensvragen naar boven. Wat is belangrijk, wie wil je zijn, wat wil je doen? Hoe vind je de juiste balans en misschien een andere plek of rol je leven?

Heb je behoefte aan coaching of een luisterend oor in deze tijd? Stuur me een berichtje dan neem ik contact met je op. We kunnen appen, mailen, bellen en face-timen. Omdat deze manier voor mij ook een nieuw experiment is doe ik dit voorlopig gratis of voor een bedrag dat jij kunt en wil missen.

Warme groet, Ester